 |  |  |  |  |  |  |  |
Σάμος - Κάθε φορά που μπαίνω στο νερό νιώθω να πλημμυρίζω από αγωνία. Και σκέφτομαι πως αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Βρίσκομαι σ’ ένα μικρό, ασφαλές λιμανάκι της Σάμου και περπατώ ξυπόλυτος στο κύμα. Φοβάμαι μήπως πατήσω κανένα πτώμα στον πάτο της θάλασσας. Έχω στο μυαλό μου τις φωτογραφίες που μου έδειξαν στη Λέσβο πριν μια βδομάδα - δύο μικρών παιδιών που βρέθηκαν νεκρά στη θάλασσα, έχω στο μυαλό μου τις ιστορίες των ψαράδων, την αναφορά του προηγούμενου μήνα, όπου γράφαμε για τουλάχιστον 112 νεκρούς στους θαλάσσιους δρόμους της Ευρώπης, εκ των οποίων μόνον οι 102 στο κανάλι της Σικελίας. Έχω στο μυαλό μου το πτώμα μιας γυναίκας στην παραλία του Μαλούκ στη Λαμπεντούσα. Άλλο ένα πτώμα στο Pozzallo των Συρακουσών. Κι ένα στο Castel Vitrano στο Τραπάνι. 37 πέθαναν στο Μορτάρ και 50 στην Τεμπούλμπα στην Τυνησία. Πτώματα που πλέουν στον απέραντο τάφο στον οποίο έχει μετατραπεί η Μεσόγειος --όπου έχουν πεθάνει τουλάχιστον 12.860 άνθρωποι τα τελευταία είκοσι χρόνια χωρίς κανείς να γνωρίζει από ποιο πλοίο ήταν ναυαγοί, χωρίς κανείς να ξέρει πόσοι ακόμη επέβαιναν μαζί τους, ή πόσοι έπεσαν στην θάλασσα-- όπως οι 21 της Σάμου, που δεν άφησαν κανένα ίχνος πέρα από το υπογεγραμμένο γράμμα του μοναδικού επιζώντα.“Ήμαστε 22 άτομα στη βάρκα. Μας συλλαμβάνει η ελληνική ακτοφυλακή. Τραβάνε τη βάρκα μας από τη μηχανή και μας σπρώχνουν προς τα τουρκικά θαλάσσια ύδατα. Η βενζίνη τελειώνει και μας έχουν παρατήσει στη μέση της θάλασσας. Ο καιρός επιδεινώνεται, σηκώνεται κύμα και η βάρκα αρχίζει και παραπαίει. Ήταν 16 του Μάη, 2 το πρωί. Αυτοί που είναι στις άκρες της βάρκας αρχίζουν και πέφτουν στη θάλασσα ο ένας μετά τον άλλον. Η βάρκα ανατρέπεται. Χάνω τον φίλο μου. Αρχίζω να κολυμπώ και να παλεύω με τα κύματα. Τελικά με σώζει ένας ψαράς, με πάει στο νοσοκομείο, απ’ όπου τελικά με στέλνουν στο κέντρο κράτησης”.
Tις τελευταίες μέρες δεν έχει βρεθεί κανένα πτώμα στη Σάμο. Kαι ο Γιασίν, ο συγγραφέας της παραπάνω επιστολής, έχει φύγει για την Aθήνα και κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται. Δεν μπορουμε να ξέρουμε αν οι τουρκικές αρχές περιμάζεψαν τους ναυαγούς ή αν οι υπόλοιποι 21 είναι όλοι νεκροί. Tο σίγουρο είναι ότι αυτή η ιστορία είναι πλέον κάτι συνηθισμένο. O Tωφίκ, αλγερινός που ζει σ' ένα ελληνικό νησί, είναι πεπεισμένος γι'αυτό. Aυτός είναι που μου μετέφρασε το γράμμα του Γιασίν, που ήταν γραμμένο στα αραβικά. Παρά το νεαρό της ηλικίας του -είναι μόλις 23- ο Tωφίκ είναι ήδη ένας από τους χιλιάδες βετεράνους harragas [αραβική λέξη που σημαίνει: "αυτοί που καίνε" - οι πρόσφυγες που καίνε τα χαρτιά τους, το παρελθόν τους, το μέλλον τους]. Έχει περάσει τα σύνορα Eλλάδας-Tουρκίας επτά φορές. Tην τελευταία φορά ήταν μόνος, πιασμένος στην άκρη μιας σωστικής λέμβου για μερικά μίλια, οπλισμένος μόνο με θάρρος και ένα ζευγάρι κουπιά. O αδελφός του ο Σουφιάν τα είχε καταφέρει με τον ίδιο τρόπο. H συνάντηση με τα δυο αδέρφια έγινε στην παραλία. Mε μια μπύρα στο τραπέζι μου εξιστορούν τα γεγονότα της νύχτας της 2ης Mάη. Δεν τους πέρασε κάποιος απέναντι. Tα κατάφεραν μόνοι τους. Ήξεραν ήδη το δρόμο. Aυτός, ένας τρίτος αδελφός, ένας ξάδελφος κι ένας φίλος, όλοι αλγερινοί. Eίχαν αγοράσει τα κουπιά κι ένα μικρό φουσκωτό. Ξεκίνησαν από μια παραλία δίπλα στο Kουσάντασι και στα μισά της διαδρομής τους σταμάτησε η ελληνική ακτοφυλακή. O Σουφιάν επιμένει ότι ήταν ένα από τα γκρι περιπολικά του λιμενικού. Oι στρατιώτες τους πλησίασαν και τους έκοψαν τα εσωτερικά λάστιχα του σκάφους. 'Eμειναν μάλιστα εκεί για να δουν τι θα γίνει όταν οι πέντε αλγερινοί έπεσαν στο νερό. Eυτυχώς και οι πέντε ήξεραν κολύμπι και σε μερικές ώρες έφτασαν εξουθενωμένοι στις τουρκικές ακτές. Tι θα είχε συμβεί αν δεν ήξεραν να κολυμπούν, ή αν όλ' αυτά είχαν συμβεί το χειμώνα, με παγωνιά; Το να επιτίθεται και να βουλιάζει τις βάρκες των προσφύγων είναι συνήθης πρακτική του ελληνικού λιμενικού. Η αναφορά Pro Asyl του 2007 την καταγγέλλει με σφοδρότητα και μιλά επίσης για την παντελή έλλειψη βοήθειας στους πρόσφυγες. Ο Μπιλάλ και άλλοι 23 που επέβαιναν στο σκάφος έφυγαν στις 12 Μαρτίου και περίμεναν πάνω από 9 ώρες για να έρθει ελληνική βοήθεια. Ο Τούρκος που τους πέρασε από τη Σμύρνη τους είχε δώσει τα τηλέφωνα του ελληνικού λιμενικού κι αυτοί είχαν τηλεφωνήσει στις τέσσερεις τα ξημερώματα, όταν η μηχανή είχε γίνει ήδη σμπαράλια. Βέβαια κάποια στιγμή πέρασε ένα σκάφος περιπολίας - αλλά μόνο για να βγάλει φωτογραφίες! Μετά απομακρύνθηκε. Όταν πια η θάλασσα είχε φουσκώσει, γύρω στη μιάμισυ το μεσημέρι αποφάσισαν να ειδοποιήσουν το τουρκικό λιμενικό για να σώσουν τη ζωή των ναυαγών….
Τα τελευταία χρόνια όλο και αυξάνεται ο αριθμός των αφίξεων μεταναστών και προσφύγων από τους θαλάσσιους δρόμους του Αιγαίου. Στη Λέσβο για παράδειγμα τα πρώτα χρόνια του 2008 έχουν φτάσει ήδη 4320 άτομα έναντι 6370 που αφίχθησαν ολόκληρο το 2007. Είναι κυρίως αφγανοί (3285 τους πρώτους δέκα μήνες του 2007). Και μετά είναι ιρακινοί, σενεγαλέζοι, από την Ακτή Ελεφαντοστούν, νιγηριανοί, αλγερινοί, μαροκινοί, κούρδοι, παλαιστίνιοι, σομαλοί, σουδανοί, μαυριτανοί. Μεικτές οι αφίξεις – οικονομικοί μετανάστες και πρόσφυγες έρχονται μαζί. Για να αποφύγουν την απέλαση, κάποιοι από τους αφρικάνους λένε ότι είναι σομαλοί και κάποιοι από τους άραβες ότι είναι παλαιστίνιοι ή ιρακινοί. Πάντως είναι πρόσφυγες, αυτό φαίνεται αμέσως, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στο στρατόπεδο κράτησης στη Σάμου. Είναι ένα κτίριο παλιό, σε δύο επίπεδα, στο κέντρο της Σάμου. Έκλεισε το 2007. Μερικά δωμάτια έχουν μείνει ίδια. Σε μερικά τρίπατα κρεβάτια υπάρχουν ακόμη κουβέρτες. Στο πάτωμα έχει ακόμη λαστιχένια στρώματα. Στους τοίχους, τα γκραφίτι λένε την ιστορία του κέντρου κράτησης και την ιστορία των προσφύγων που έμειναν εκεί. Ακόμη, πορτραίτα του Γιασέρ Αραφάτ, η σημαία της Παλαιστίνης, σημειώματα στα αμαρικά [σημιτική γλώσσα που μιλιέται σε περιοχές της Αιθιοπίας], διακηρύξεις αγάπης προς τη Σομαλία και το Σουδάν, συνθήματα για την απελευθέρωση στο Κουρδιστάν.
Την Κυριακή 1η Ιουνίου απελευθερώθηκαν 35 κρατούμενοι από το κέντρο κράτησης της Σάμου. Με τη συνοδεία της Άννας, αγωνίστριας από το νησί, ταξιδεύουν με το πλοίο της γραμμής Νήσος Μύκονος, που θα τους πάει στην Αθήνα. Το εισιτήριο τους το πλήρωσε η αστυνομία. Απελευθερώθηκαν μετά από κράτηση δύο-τριών εβδομάδων. Κανείς όμως στα ελληνικά νησιά δεν κρατείται για πάνω από τρεις μήνες. Κανείς εκτός από αυτούς που κάνουν αίτηση για άσυλο. Και εδώ που τα λέμε κανείς δεν κάνει. Το 2007 το 96% των αιτήσεων ασύλου έγιναν στην Αθήνα. Οπότε από το νησί όλοι φεύγουν με το λεγόμενο “φύλλο πορείας” στο χέρι. Είναι γραμμένο μόνο στα ελληνικά. Λέει ότι έχουν ένα μήνα για να φύγουν από την Ελλάδα. Και ότι απαγορεύεται να πάνε στην Αχαϊα, όπου βρίσκεται η Πάτρα, πόλη απ’ όπου φεύγουν πλοία από την Ελλάδα. Κανείς από τους πρόσφυγες δεν ξέρει τι να κάνει ή πού να πάει με το που φτάνει στην Αθήνα. Εγκαταλείπονται όλοι στην τύχη τους. Ανάμεσά τους υπάρχει ένας 16χρονος από τη Γουινέα. Οι υπόλοιποι είναι όλοι σενεγαλέζοι, κάποιοι είναι και νιγηριανοί, λένε όμως ότι είναι σομαλοί. Την περασμένη βδομάδα σε ένα άλλο πλοίο, στη Μυτιλήνη αυτή τη φορά, το ίδιο σκηνικό. Επέβαιναν καμιά εικοσαριά Αφγανοί, μεταξύ των οποίων τέσσερεις ασυνόδευτοι ανήλικοι και δυο γυναίκες με μικρά παιδιά. Το μόνο που μπορούν να κάνουν με το που αποβιβάζονται στον Πειραιά είναι να πάρουν το μετρό για την Ομόνοια, που έχει γίνει πλέον ένα “γκέττο κάτω από την Ακρόπολη”.
Πίσω από τη βιτρίνα ενός ανώνυμου μπαρ στην Αθήνα βρίσκεται το κέντρο της ένωσης σουδανών προσφύγων. Ο πρόεδρος της ένωσης Άνταμς Σαλίχ με υποδέχεται και μου σερβίρει τσάι. Δραπέτευσε από το Νταρφούρ και το 2004 έφτασε στην Κρήτη πάνω σε ένα εμπορικό πλοίο που σάλπαρε από το λιμάνι του Σουδάν στην Ερυθρά Θάλασσα. Εκτιμά ότι στην Ομόνοια μένουν τουλάχιστον 450 σουδανοί κι άλλοι τόσοι σομαλοί. Δυνητικά είναι όλοι τους πολιτικοί πρόσφυγες, με την έννοια ότι έχουν δραπετεύσει για πολιτικούς λόγους. Όλοι βέβαια έχουν απλώς φύλλο πορείας. Έναν απ’ αυτούς, τον Αμπταλάχ, τάξη του 1972, αξιοπρεπή κύριο με λευκό πουκάμισο, γυαλιά και επίχρυσο ρολόι, τον συναντώ σ’ ένα παλιό ξενοδοχείο κατειλημμένο από σουδανούς στην οδό Σατωβριάνδου, όπου οι νεοαφιχθέντες κοιμούνται προς τρία ευρώ τη βραδιά σε δωμάτια των δέκα ατόμων. Ο Αμπνταλάχ έφτασε στη Σάμο στις 20 Απριλίου της περσινής χρονιάς. Για δέκα μέρες ήταν επίσημα “λαθραίος”. Κανένας δεν τον εμπόδισε να κάνει αίτηση για άσυλο στην Ελλάδα. Μα ο χρόνος αναμονής είναι μεταξύ 3 και 4 χρόνια. Εντωμεταξύ μπορεί να δουλέψει, τελικά όμως, όταν εξετάζεται η αίτηση η απάντηση είναι σχεδόν πάντα αρνητική. Το 2007 από τις 25.000 αιτήσεις για άσυλο, μόνο 150 έγιναν δεκτές - με αναγνώριση κυρίως ανθρωπιστικού καθεστώτος, όχι πολιτικού ασύλου. Γι’ αυτό λοιπόν και όλοι θέλουν να φύγουν. Γι’ αυτό, αλλά και επειδή έχουν συγγενείς σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Για να φύγουν από την Ελλάδα αρκεί να αποκτήσουν ένα πλαστό διαβατήριο και να κρυφτούν σε μια από τις νταλίκες που φεύγουν καθημερινά από το λιμάνι της Πάτρας για την Ιταλία. Η τύχη όμως αυτών των ανθρώπων κρέμεται από μια κλωστή, ή καλύτερα από τα δακτυλικά τους αποτυπώματα.
Σύμφωνα με τη Συνθήκη του Δουβλίνου η αίτηση για άσυλο πρέπει να γίνεται στην πρώτη χώρα εισόδου στην Ευρώπη. Και λίγο ενδιαφέρει αν το ποσοστό αναγνώρισης καθεστώτος ασύλου στην Ελλάδα είναι πενήντα φορές χαμηλότερο απ΄ ό,τι στην Ιταλία ή τη Σουηδία. Αν η αστυνομία πήρε τα στοιχεία και τα δακτυλικά αποτυπώματα στην Ελλάδα, εκεί και θα μείνουν. Ο Άλι, ένας σουδανός, έμεινε για ένα χρόνο στη Νορβηγία, τον έστειλαν όμως πίσω στην Αθήνα. Το ίδιο και ο Σιάντ – αυτόν τον “επέστρεψαν” στην Αθήνα από την Ιρλανδία. Αυτός είναι ο παραλογισμός της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής. Η Ελλάδα δεν θέλει να μείνουν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες στο έδαφός της, τόσο που δεν αναγνωρίζει άσυλο σε κανέναν και παίρνει εγκληματικά μέτρα για την απώθησή τους προς την Τουρκία. Από την άλλη όμως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που εισέρχονται στην Ευρώπη από την Ελλάδα, απαγορεύεται και να φύγουν! Κι όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που οι αιτήσεις για άσυλο στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες έχουν μειωθεί κατά το ήμισυ τα τελευταία χρόνια. Έτσι μεγαλώνει η μάζα των ανθρώπων χωρίς χαρτιά και χωρίς δικαιώματα, έτσι αυξάνεται και η εκμετάλλευσή τους από το λιμάνι ως την Αθήνα, παντού όπου χρησιμοποιούνται για γεωργικές εργασίες, στα πορτοκάλια στην Άρτα, στις φράουλες στην Ηλεία…Η Ελλάδα μακράν απέχει από το όραμα των εμπνευστών μιας ελεύθερης Ευρώπης. Έτσι, το ταξίδι συνεχίζεται. Από την Πάτρα με άνεμο αντίθετο και αντίξοο προορισμό. Προς την Ιταλία.
Ο Μοχάμεντ μου δείχνει μια ζωγραφιά που έχει κάνει: Ένας αστυνομικός που κραδαίνει ένα μαχαίρι κι ένα παιδί με αίματα στο κεφάλι σε ένα γκρίζο πάρκινγκ μπροστά σ΄ένα λιμάνι. Ο Τζαμπέρ έχει κρατήσει μια ζωγραφιά που έκανε μερικούς μήνες πριν ένας από τους έξι με τους οποίους μοιραζόταν μια παράγκα. Η ζωγραφιά είναι αποδεικτικό στοιχείο της ιστορίας που μου έχουν πει μια μέρα πριν, τη μέρα που γνωριστήκαμε, στην παράγκα του Τζεμά. Ο δεκαεξάχρονος Τζαμπέρ βοηθούσε κάποιους ανθρώπους που τους κυνηγούσε η αστυνομία όσο προσπαθούσαν να δραπετεύσουν από το πάρκινγκ των φορτηγών. Κάθε μέρα γίνεται και μια τέτοια καταδίωξη στην Πάτρα. Μικρές ομάδες δέκα-δεκαπέντε νεαρών σκαρφαλώνουν την περίφραξη ασφαλείας του λιμανιού, που είναι πάνω από δυο μέτρα, φτάνουν στην πύλη 7 και τρέχουν προς τον δεύτερο συρμάτινο τοίχο που περιφράσσει το πάρκινγκ των φορτηγών. Για να καταλάβουν αν ένα φορτηγό φεύγει για Ιταλία, μου εξηγεί ο Τζεμά, κρίνουν από τη θερμοκρασία που έχουν τα λάστιχα. Αν είναι ακόμη ζεστά, σημαίνει ότι το φορτηγό μόλις έφτασε από την Αθήνα και άρα θα φύγει την επόμενη μέρα για Ιταλία. Τότε σκαρφαλώνουν πάνω και κρύβονται ανάμεσα στο φορτία γαντζωμένοι από τα σασί. Όλ’ αυτά βέβαια πριν τους προλάβει η αστυνομία και αρχίσουν τα προβλήματα…Ξέρει καλά ο Τζεμά τι θα συμβεί τότε. Έχει δυο μήνες που ήταν στο λιμάνι με κάποιους άλλους νεαρούς και τους βλέπουν τέσσερεις αστυνομικοί. Τους χτυπάνε και με μια γροθιά στ’ αυτιά τους ακινητοποιούν. Τους βάζουν να ξαπλώσουν κάτω μπρούμυτα με τις παλάμες ανοιχτές, ενώ ένας από τους αστυνομικούς τους πατά με τις μπότες του. Ένας άλλος ένστολος αποφασίζει να διασκεδάσι λίγο. Με το όπλο του σημαδεύει στον κρόταφο έναν από τους νεαρούς φωνάζοντας “I will kill you”. Πατάει τη σκανδάλη. Το όπλο δεν εκπυρσοκροτεί γιατί έχει βγάλει τις σφαίρες. Μετά το ξύλο και την εικονική εκτέλεση, ρωτάνε τον νεαρό πόσο χρονών είναι. Δεκατεσσάρων, λέει εκείνος. Τον αφήνουν να φύγει.
Μια ιστορία ανάμεσα σε πολλές ίδιες. Μια ιστορία παραβίασης και ατιμωρησίας. Μια ιστορία ρατσισμού. Μα πώς είναι δυνατόν ένα παιδί δεκατεσσάρων ετών να βλέπει ένα όργανο της τάξης να το σημαδεύει στον κρόταφο;!...Μα όπως ακριβώς είναι δυνατόν ένα παιδί δεκατεσσάρων ετών να πεθάνει κομματιασμένο στις ρόδες ενός φορτηγού όπου έχει κρυφτεί γιατί δεν έχει άλλο τρόπο να φτάσει στην Ιταλία, όπως συνέβη στο Φορλί τον Ιανουάριο.
“Η γενιά μας γεννήθηκε στον πόλεμο, μεγάλωσε στον πόλεμο και δραπέτευσε από τον πόλεμο. Από τότε που γεννήθηκε δεν έχει δει τίποτε άλλο, παρά καταστροφές, βιασμούς και θανάτους. Έχουμε χάσει τους αγαπημένους μας. Έχουμε χάσει τα δικαιώματά μας. Παρ’ όλ’αυτά δεν μας αναγνωρίζουν την ανάγκη μας για προστασία. Σε πόσους πολέμους χρειάζεται να υπηρετήσουμε; Πόσοι νεκροί χρειάζονται για να μας δώσουν πολιτικό άσυλο;” Αυτά ρωτά υψώνοντας τη φωνή του ένας από τους Αφγανούς σε δημόσια εκδήλωση στην Πάτρα στις 25 Μαϊου. Στην εκδήλωση παρίστανται ακτιβιστές από τη Θεσσαλονίκη (στμ από το συντονιστικό για την άμεση αλληλεγγύη στους πρόσφυγες του καταυλισμού στην Πάτρα αλλά και από άλλες πόλεις - Καβάλα, Φλώρινα, Λάρισα κ.ά.) που έχουν έρθει στην Πάτρα από την προηγούμενη μέρα κι έχουν συνδέσει –“παράτυπα”- σωλήνες νερού με κεντρικό αγωγό του λιμενικού, ώστε να υπάρχει παροχή καθαρού, πόσιμου νερού στον καταυλισμό των Αφγανών προσφύγων. 500 Αφγανοί ζουν στον καταυλισμό, ένας στους τρεις είναι κάτω από δεκαοκτώ. Ο καταυλισμός υπάρχει από το 1996. Στην αρχή είχε μόνο Κούρδους. Κάποιες από τις αυτοσχέδιες παράγκες έχουν ρεύμα, με παράνομη σύνδεση βέβαια…Κάθε νύχτα κάποιοι προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα. Η αστυνομία παρακολουθεί τον καταυλισμό συνεχώς. Πέρα από προσωρινό κατάλυμα εκτάκτου ανάγκης, ο χώρος είναι πλέον στρατόπεδο συγκέντρωσης. Είναι ένα γκέτο όπου εκατοντάδες πρόσφυγες παρακολουθούνται με μηδέν κόστος από την πλευρά του κράτους. Γιατί παρότι δεν ζουν σε κλειδωμένα κλουβιά, οι αφγανοί δεν μπορούν να βγουν από τον καταυλισμό. Από παντού περιτριγυρίζονται από μπλόκα της αστυνομίας. Υπάρχει ανά πάσα στιγμή κίνδυνος βγαίνοντας να συλληφθούν, να οδηγηθούν στο τμήμα κι από κει να μεταφερθούν σε στρατόπεδο κράτησης στον Έβρο ή στην Αθήνα. Από τον καταυλισμό λοιπόν μπορούν μόνο να δραπευτεύσουν κρυφά. Τη νύχτα. Αν καταφέρουν να αποφύγουν τον έλεγχο και το ξύλο των αστυνομκών, των ιδιωτικών φρουρών του λιμανιού, των φορτηγατζήδων. Με την ελπίδα να μην τους στείλουν πίσω στην Ελλάδα μόλις φτάσουν σε λιμάνι της Ιταλίας. Αλλιώς πάλι απ’ την αρχή. “Πεθαίνουμε κάθε στιγμή και θα συνεχίσουμε να πεθαίνουμε”, καταλήγει ο νεαρός Αφγανός στη δημόσια ομιλία του στην εκδήλωση. “Είμαστε όμως άνθρωποι, όπως κι εσείς. Δεν είμαστε ζώα. Όπως κι εσείς, έχουμε κι εμείς αισθήματα.”
Συστήνουμε στους ιταλούς και τους ευρωπαίους πολιτικούς να κάνουν μια επίσκεψη στην Πάτρα. Η ιταλική κυβέρνηση άλλωστε έχει αρχίσει να συζητά την εισαγωγή του “νομοσχεδίου για τη λαθρομετανάστευση” και η κυβέρνηση γνωστοποιεί ότι θα χρειαστεί 600 εκατομμύρια ευρώ για να δημιουργήσει ένα κέντρο αναγνώρισης και απέλασης (δηλαδή για να αντικαταστήσει τα υπάρχοντα “κέντρα προσωρινής κράτησης”) σε κάθε περιοχή που υπάρχουν τουλάχιστον δέκα καταλύματα ή κέντρα. Οι μετανάστες που δεν επιτρέπεται να παραμείνουν στη χώρα θα μπορούν να κρατούνται μέχρι δεκαοκτώ μήνες, διάταξη που προμηνύει την ευρωπαϊκή ντιρεκτίβα για τις απελάσεις, την ντιρεκτίβα του αίσχους, που όπου να’ ναι θα ψηφιστεί και αυτή. Αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη της ελεύθερης κυκλοφορίας είναι πολύ σοβαρό. Γιατί τελικά οι ταξιδιώτες στην Ευρώπη δεν ανήκουν όλοι στην ίδια κατηγορία ανθρώπων. Και φέτος δεκάδες εκατομμύρια τουρίστες θα φτάσουν στα Κανάρια, στην Ανδαλουσία, στα ελληνικά νησιά, στο Μορτάρ και στη Σικελία. Οι αεροσυνοδοί και οι σερβιτόροι θα τους υποδεχτούν με χαμόγελο. Από τους ίδιους δρόμους, κάποιες δεκάδες χιλιάδες άλλοι, ακάλεστοι ταξιδιώτες θα επιτηρούνται από πολεμικά πλοία, κατασκοπευτικά αεροπλάνα και δορυφόρους για να τους αφαιρεθεί στο τέλος η ελευθερία. Κάποιες εκατοντάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά θα χάσουν τη ζωή τους. Αυτό σκέφτομαι κάθε φορά που μπαίνω στο νερό. Και σκέφτομαι πως αυτό δεν είναι φυσιολογικό.
Translated by Lia Yoka