Volgens het navolgende persbericht zijn sinds 1988 ten minste 19.144 mensen omgekomen langs de Europese grenzen. Van hen zijn 8.822 personen vermist op zee. In de Middellandse Zee en in de Atlantische Oceaan op weg naar Spanje kwamen 14.309 migranten om het leven. In het kanaal van Sicilië stierven 6.837 mensen langs de routes vanuit Libië, Egypte en Tunesië naar Malta en Italië, waaronder 5.086 die nog vermist worden; 229 andere mensen zijn verdronken toen ze van Algerije naar Sardinië zeilden. Langs de routes vanuit Mauritanië, Marokko en Algerije naar Spanje, via de Straat van Gibraltar of de Canarische Eilanden, stierven ten minste 4.899 mensen waarvan er nog 2.462 worden vermist. Verder stierven 1.504 mensen in de Egeïsche Zee, tussen Turkije en Griekenland -maar ook tussen Egypte en Griekenland- waarvan er nog 842 vermist worden en in de Adriatische Zee tussen Albanië, Montenegro en Italië stierven 705 mensen waarvan er 314 worden vermist. Maar men steekt de zee niet alleen over in geïmproviseerde vaartuigen. Verborgen op geregistreerde veerboten en vrachtschepen kwamen 160 mannen door verstikking of verdrinking om het leven.
De Sahara is een gevaarlijke maar verplichte doorgangsroute op weg naar de zee. Mensen doorkruisen haar zowel in vrachtwagens als in terreinvoertuigen, langs wegen tussen Soedan, Chad, Niger en Mali in de ene richting en Libië en Algerije in de andere richting. Hier zijn ten minste 1.703 mensen gestorven sinds 1996. Maar volgens de overlevenden telt bijna elke reis zijn slachtoffers. Het aantal slachtoffers zou dus veel hoger kunnen zijn. De gegevens omvatten ook de slachtoffers van de collectieve deportaties uitgevoerd door de regeringen in Tripoli, Algiers en Rabat, die gewend zijn om groepen van honderden migranten in grensgebieden in de open woestijn aan hun lot over te laten.
Ook in Libië worden ernstige misstanden met migranten gerapporteerd. Er zijn geen officiële gegevens maar in 2006 beschuldigden Human Rights Watch en Afvic Tripoli van het willekeurig aanhouden, slaan en martelen in vluchtelingenkampen; overigens worden drie van die kampen door Italië gefinancierd. In september 2000 werden tenminste 560 buitenlanders gedood in Zawiyah, in het Noord-Westen van het land, tijdens racistische aanvallen.
372 Mensen werden dood aangetroffen terwijl zij als verstekelingen in vrachtwagens meereisden en 413 migranten verdronken tijdens het oversteken van grensrivieren, voor het merendeel de Oder-Neisse tussen Polen en Duitsland, de Evros tussen Turkije en Griekenland, de Sava tussen Kroatië en Bosnië en de Morava tussen Tsjechië en Slowakije. Daarnaast zijn 114 andere mensen doodgevroren tijdens hun tochten door met ijs bedekte bergachtige grensgebieden, vooral in Turkije en Griekenland. In het Griekse grensgebied met Turkije zijn er nog steeds mijnenvelden langs de Evros-rivier; hier zijn ten minste 92 mensen door mijnen gedood toen ze Griekenland probeerden binnen te komen.
De grenspolitie heeft 294 migranten doodgeschoten: 38 van hen werden gedood in Ceuta en Melilla, Spaanse enclaves in Marokko, 50 in The Gambia, 132 in Egypte en 32 in Oost-Turkije, langs de Iraanse en Iraakse grenzen. Er werden echter ook enkele mensen gedood door Franse, Duitse, Spaanse en Zwitserse politieagenten en andere stierven in Marokko en Libië. Voorst werden 41 mannen dood aangetroffen in het landingsgestel van vliegtuigen en 29 mensen stierven in Calais of onder de treinen in de Kanaaltunnel terwijl ze probeerden Engeland te bereiken. Nog eens 12 mensen stierven onder andere treinen in verschillende grensgebieden en 2 verdronken in het Kanaal.
Lees het 1988-2008 persbericht
De Sahara is een gevaarlijke maar verplichte doorgangsroute op weg naar de zee. Mensen doorkruisen haar zowel in vrachtwagens als in terreinvoertuigen, langs wegen tussen Soedan, Chad, Niger en Mali in de ene richting en Libië en Algerije in de andere richting. Hier zijn ten minste 1.703 mensen gestorven sinds 1996. Maar volgens de overlevenden telt bijna elke reis zijn slachtoffers. Het aantal slachtoffers zou dus veel hoger kunnen zijn. De gegevens omvatten ook de slachtoffers van de collectieve deportaties uitgevoerd door de regeringen in Tripoli, Algiers en Rabat, die gewend zijn om groepen van honderden migranten in grensgebieden in de open woestijn aan hun lot over te laten.
Ook in Libië worden ernstige misstanden met migranten gerapporteerd. Er zijn geen officiële gegevens maar in 2006 beschuldigden Human Rights Watch en Afvic Tripoli van het willekeurig aanhouden, slaan en martelen in vluchtelingenkampen; overigens worden drie van die kampen door Italië gefinancierd. In september 2000 werden tenminste 560 buitenlanders gedood in Zawiyah, in het Noord-Westen van het land, tijdens racistische aanvallen.
372 Mensen werden dood aangetroffen terwijl zij als verstekelingen in vrachtwagens meereisden en 413 migranten verdronken tijdens het oversteken van grensrivieren, voor het merendeel de Oder-Neisse tussen Polen en Duitsland, de Evros tussen Turkije en Griekenland, de Sava tussen Kroatië en Bosnië en de Morava tussen Tsjechië en Slowakije. Daarnaast zijn 114 andere mensen doodgevroren tijdens hun tochten door met ijs bedekte bergachtige grensgebieden, vooral in Turkije en Griekenland. In het Griekse grensgebied met Turkije zijn er nog steeds mijnenvelden langs de Evros-rivier; hier zijn ten minste 92 mensen door mijnen gedood toen ze Griekenland probeerden binnen te komen.
De grenspolitie heeft 294 migranten doodgeschoten: 38 van hen werden gedood in Ceuta en Melilla, Spaanse enclaves in Marokko, 50 in The Gambia, 132 in Egypte en 32 in Oost-Turkije, langs de Iraanse en Iraakse grenzen. Er werden echter ook enkele mensen gedood door Franse, Duitse, Spaanse en Zwitserse politieagenten en andere stierven in Marokko en Libië. Voorst werden 41 mannen dood aangetroffen in het landingsgestel van vliegtuigen en 29 mensen stierven in Calais of onder de treinen in de Kanaaltunnel terwijl ze probeerden Engeland te bereiken. Nog eens 12 mensen stierven onder andere treinen in verschillende grensgebieden en 2 verdronken in het Kanaal.
Lees het 1988-2008 persbericht
Translated by Hanny Keulers